ساعت فلش

  وقتی هلال ماهِ شب تار می‌شکست

  هر کودکی به سایه ی مادر نشسته بود

  دیوارها و دست به دامان آسمان

  دلخور شد و خاطره ها را به باد داد

  در دست شب مادرِ غم دیده از نبرد

  دایره ای به دَورِ کسی صف کشیده بود

گاهی وقتا قلب گل ها، توی سینه شون می میره

واسه پرپر شدناشون، صدتا لاجَرَم میارن

آدما هم گاهی وقتا توی زندگی، تو بازی

حتی گاهی توی شادی واسه خنده، کم میارن

خیلی راهه تا سپیده، دلا می‌گیرن از این شب

حتی شاعرانِ عاشق، توی شعرا غم میارن

اونا که یه روزی آسون، راه غصه ها رو بستن

حالا واسه ی رسیدن، صدتا پیچ و خم میارن

یاد اون روزا که چشمات، حرف قلبمو می فهمید

نه مثِ حالا که غم ها!، ما رو یاد هم میارن

تو از اون روزی که رفتی، دل به عشقی تازه بستی

نه! ندیدی چه بلایی خاطرات سرَم میارن

... اسماعیل رضوانی خو ...

به رسم شادِ عاشقی، زیاد و کم نمی‌شود

پر از ستایش کسی، که شب به او نمی‌دمد

هوای غم نمی‌کند، اسیر نم نمی‌شود

در این هوا که قلب من، تو را بهانه می‌کند

شکوه و شور و روشنی، مرا نشانه می‌کند

به لطف حس پاک ما، تمام راه را دلم

پر از شکوفه می کند، پر از ترانه می‌کند

اگر چه در مصاف غم، سد عظیم و محکمی

برای زخم عاشقان، اگر چه مثل مرهمی

اگر چه صاف و ساده ای، نماد صبح روشنی

ولی برای قلب من، همیشه گنگ و مبهمی

شروع می شود دلم، دوباره با خیال تو

"وضو"ی تازه می کنم، ز چشمه ی زلال تو

تو قبله ی نماز هر مسافر شکسته ای

سجود می‌کنم شبی، به قلب بی مثال تو

..... اسماعیل رضوانی خو .....

همه ی حرفای قلبم، تو سکوت ساده ای مُرد

چه هیاهوی عظیمی، منو از یاد دلت برد

بگو کی بود اونکه خندید،غماتو شکست و رد شد

بگو چی شد که یه دفعه، بین ما فاصله سد شد

تو که گفتی هر جا باشیم، فاصله معنا نداره

چرا حالا قلب سنگت، منو داره جا میذاره؟

تو که نیستی دل تنگم توی سینه جا نمیشه

آخه با تو بسته عهدی، اون که بی وفا نمیشه

بیا برگرد شوخی بسه، می دونم یه امتحانه

کار هر روزت همینه، با بهانه، بی بهانه

اما ایندفه نه شوخی، بلکه جدی جدی رفتی

قلبمو با بی وفایی، دوباره زدی شکستی

وقتی رفتی می‌دونستم که دوباره بر می‌گردی

اما بعد از اون جدایی، فکر اینجاشو نکردی

فکر می کردی توی قلبم کسی جاتو نمی گیره

اما وقتی اومدی که دیگه خیلی خیلی دیره

حالا عشق پاکی دارم که برام خیلی مهمه

اما قلب تو محاله پاکیه عشقو  بفهمه

... اسماعیل رضوانی خو ...

بي شك بهترين آزادي براي هر كسي، بنده ي خوب و سر به راه خداوند هستش.

اما آزادي از ديد افراد متفاوته و آزادي زماني اتفاق ميوفته كه در كنار رضايت خدا، رضايت خودمون و هم نوعمون فراهم باشه.

در حقيقت آزادي كه به آدم تحميل بشه، نهايت بردگيه

در تكاپوي رها كردنِ ما از ما بود

"ها" نكن در كف دستت نفس گرمت را

صبح روشن،چو شب تيره به ما تلقين شد

از خراباتِ يقين، قصر دوراهي لرزيد

آن فرودي كه فرازش به تباهي پيوست

سال ها منتظر معجزه بوديم، ولي ...

تو به آزادگيِ خويش نخواهي باليد

به نام خدا

یکی از دوستان لطف کردن نوشته و احساس جدید رو بصورت دکلمه خوندن که برای دانلود قرار میدم. امیدوارم لذت ببرین

ممنون از ایشون

دانلود دکلمه عشق پنهونی

 بارون داره یواش یواش، از کوچه سر ریز می کنه

... اسماعیل رضوانی خو ...

عاقل شدن يك چتر و صدها خانه مي خواهد

ديوانه ها مَستند، سرخوش، غرق در شادي

عاقل شدن، مطرب، مي و ميخانه مي خواهد

تشويش ها در ذهن يك عاقل دو چندان است

ديوانه اما ...! معني اش را هم نمي داند

ديوانه مي خندد، چه در شادي، چه در ماتم

عاقل شدن در هر دو حالت، شانه مي خواهد!

ديوانه ها در كلبه اي مخروبه شادابند

عاقل شكوه و ثروتي شاهانه مي خواهد

سخت است عاقل بودن و از عشق رنجيدن

ديوانه از اين رنج ها چيزي نمي داند

فهمِ سكوت وقت و تيك و تاك ساعت ها

اخلاص قلب و دركِ يك فرزانه مي خواهد

تكرار يك اغراق، در روياي يك شب گرد

افسون شدن در قلب يك افسانه مي خواهد

در التهاب لحظه ها، آرامشي مبهم

آزادي از احساسِ خودخواهانه مي خواهد

شمعي كه مي سوزد ميان دست هاي شب،

پرواز بي پرواي يك پروانه مي خواهد

هر عاقلي در ماوراي عشق رويايي

شور و عطش هاي دلي ديوانه مي خواهد

... اسماعيل رضواني خو ...

ما به اندازه ي يك قطره نمي ارزيديم

دل طوفان زده را، راهيِ دريا كرديم

غرق بوديم در آماج سكوتي مبهم

بي سبب حادثه را يك شبه غوغا كرديم

خمِ ابرو، رخ ويران شده را زيبا كرد

ما ولي صحبت چشم ترِ شهلا كرديم

روز، در نم نمِ باران، همه مبهوت سكوت

در شب صاعقه ها، ولوله برپا كرديم

عمرمان در طلب عشق به بازيدن رفت

بعد از آن فكرِ، اگر،كاش، چراها كرديم

هر كجا صحبت ديوانگي ما مي شد،

همه را در تپش شايعه ها جا كرديم

همه در خاطرشان بود كه عاشق بوديم

ما ولي خاطره را  يكسره حاشا كرديم

آن مسيحي كه دلم را ز تو دزديد وَ بُرد

نه! نفهميد كه با عشق تو بد تا كرديم

به نام خدا

بازم شرمنده كل شعر رو قرار ندادم.

........

يه روزايي من و رويا، با تو تا ستاره رفتيم

پر زديم به آسمونا، قفل ابرا رو شكستيم
يه روزايي كهكشون رو، جا گذاشتيم و گذشتيم
گل زديم به قلب قصه، تو دل خدا نشستيم

يه روزايي عاشقيمون، حسرت اين آدما بود
قلب پاك و ساده ي ما، مثل پروانه، رها بود
يه روزايي گل لب هات، بي ترانه وا نمي شد
حرفاي يواشكيمون، همه بي چون و چرا بود

روزاي قشنگي داشتيم، مملو از حس رسيدن
تو صدا شدي و من هم، عاشق تو رو شنيدن
ولي بعد از اون هياهو، دلتو خيلي شكستم
وقت ديدار دوباره، پر از التهاب ديدن

تو ميخواستي قرص‌و محكم، پاي‌عهدمون بشينم
انتخابت اشتباه بود، من بهت گفتم همينم
ما با هم زديم به جاده، تا بريم كنار خورشيد
تو به آسمون رسيدي، من هنوز محو زمينم

حـالا بـوي غـم گرفتـه در و ديـواراي خـونه
لجظه هاي عاشقونه، كجا رو كرده نشونه؟
روزاي قشنگ ما بود!؟ اون كه از خاطر ما رفت !؟
اون كه تن به قصه ها داد! خاطرات هر دومونه!؟

تو واسم پروانه بودي، كه پراتو وا نكردم
به تو مديونم و هرگز، دينمو ادا نكردم
دل رها شد از تو اما، تو رها نبودي از من
من به عهد عاشقيمون، به خدا وفا نكردم

ديگه با خودم غريبه م، حتي از ستاره خسته
انــگاري نبودنِ تو، پر پروازمــو  بستــه
نمي خواي بياي به خوابم؟ هنوزم دلگيري از من؟
ميدونم! حق داري شايد، دل من تو رو شكسته

ما قرار گذاشته بوديم، كه بي همديگه نباشيم
تو تموم لحظه هامون، بذر عاشقي بپاشيم
اما هر كدوم نتونست، پاي عهدمون بمونه
هر دو مون بشكنيم از هم، از تب قصه جدا شيم

من و پروانه و چشمات، يادته! پرنده هم بود !؟
نور مهتاب و يه چشمه، با يه گل كه غرق غم بود
پس چرا مي گي ما تنها، عهد تازمونو بستيم؟
براي شاهد عيني، اون همه ستاره كم بود!؟

حالا وقت اون رسيده، كه يه تصميمي بگيريم
يا وفا كنيم و رد شيم، يا كنار هم بميريم
چرا چشماي تو خيسه؟ چي ميخواي بگي با اشكات؟
تو ميخواي بگي دوباره، عاشقي از سر بگيريم؟

باز مي خواي بشكني عهدو؟ تو كه بي وفا نبودي
من شكستمش ولي تو، اهل اين حرفا نبودي
بيا از عاشقي بگذر، منو جا بذار و رد شو
جوري كه انگاري هرگز، با من آشنا نبودي
........
... اسماعيل رضواني خو ...

چشمان من با خنده ي پروانه وا مي شد

در ذهن من يك عالمه افسانه جا مي شد

در گير يك احساس ِ سر درگم، كمي مبهم

وقتي كه اشك و خنده با هم جا به جا مي شد

من در عبور از كوچه هاي خاكي و خلوت

در خاطراتم دم به دم شوري به پا مي شد

پشت سكوت ساده اي از جنس تنهايي

دنيايم از بودن، نبودن ها، رها مي شد

بيراهه رفتم گاهي اما من نمي دانم،

آن راه طولاني چرا بي انتها مي شد

من در دهاتي ساده، لبريز از خدا بودم

هر چند شيطان گاه گاهي رنگ ما مي شد

حالا به شهري آمدم، يك شهر رويايي

شهري كه دنيايم براي او فدا مي شد

اينجا خدا در پشت ابر و دود پنهان است

در شهرتان، هر مهر با نفرت ادا مي شد

در هر تعامل بر سر يك اتفاق تلخ

پيوسته ذهنم غرق در چون و چرا مي شد

نه! من نفهميدم چرا يك مرد ثروتمند

با عشوه هاي دختري زيبا، گدا مي شد

يا قلب پاك و ساده ي لبريز ِ احساسات

مغلوب نيرنگ و شكوه واژه ها مي شد

نه! من نفهميدم كه در اين شهر بي آدم،

درد غريبي با چه دارويي دوا مي شد

اين روزها دنياي من لبريزِ خوشحاليست

اينجا هوا باراني وُ حال دلم عاليست

اما كمي سر در گم از اينم كه اين شب ها،

در كوچه باغ خاطراتم، جاي تو خاليست

اين روزها گل ها به ساز باد مي رقصند

ويرانه ها از نم نمِ باران مي ترسند

گم مي شود مهتاب، پشت سايه هاي غم

دل ها نشانِ عشق را از غصه مي پرسند

درگير و دار بغض ها، چشمي كه تر مي شد!

وقتي كه از طغيان غم، دل  با خبر مي شد

گاهي نگاهي غرق در سيلاب يك احساس،

گاهي بدونِ اشك هم يك عمر سر مي شد

اين روزها، احساس من با عقل در جنگ است

گويي هواي عشق با نفرت هماهنگ است

امروز هم بي عشق طي شد، مثل هر روزم

اين روزها قلبم براي شب كمي تنگ است

رفتي و آسوده شدي

دنيا كه ديدن نداره

خوبي كه اين دنيا نداشت

بد كه شنيدن نداره

مقصد راهمون كجاست؟

سراب، رسيدن نداره

هر چي ميريم نمي رسيم

اينكه دويدن نداره

زندگي ها شيرين كه نيست

تلخي چشيدن نداره

روزي اگه عاشق بشيم

دل كه تپيدن نداره

راستي چرا پرنده اي

حال پريدن نداره !؟

چرا هواي رفتنم !؟

عشق رسيدن نداره !؟

چرا نگاه روشنت؟

ناي دميدن نداره؟

چرا هواي زندگي ،

حسرت موندن نداره !

.......

... اسماعيل رضواني خو ...

من شاعر واژه هاي بي تفسيرم

يك قلب به دست و فارغ از تقديرم

آنگاه كه دل به شعله اي روشن شد

من حادثه در حادثه اي شبگيرم

در خلوت خود هميشه در حال دعا

در جمع، هميشه با خدا درگيرم

عاشق نشدم كه درد را حس نكنم!

افسوس كه در حس دلم تسخيرم

هر لحظه تلاشم شده آزادي ِ عشق

اما به غم عشق كسي زنجيرم

اي كاش به سينه ام نفس قطع شود

آنگاه كه روي غصه بي تاثيرم

حق با گل سرخيست كه مي‌گفت به من

در حافظه ي عشق تو بي تصويرم

.....

... اسماعيل رضواني خو ...